Leven met ME en Lyme | Interview met Ina

24 februari 2017

Je mag jezelf eerst even voorstellen: 

Ik ben Ina. Ik ben 31 jaar, single en woon boven mijn ouders. Ik heb twee supergoede vrienden; mijn twee honden. Ik werkte voorheen als maatschappelijk werkster en gehandicaptenbegeleidster, twee supertoffe jobs! 

Mijn hobby’s zijn momenteel vooral bezig zijn met mijn gaven (medium/healing) te ontwikkelen en m'n twee honden. Voor de rest ben ik eigenlijk constant bezig met schrijven, lezen (vooral in kader van mijn therapie) en kennis verspreiden, plus een klein stukje begeleiding van mensen met Lyme. Ik heb een eigen website opgericht om mensen met Lyme te helpen.

Hoe lang duurde het voordat er bij jou een diagnose werd gesteld?

Eerst werd gedacht aan hyperventilatie, antitrypsine-deficiëntie, MS, depressie, angsten, stress, enz.

6 jaar geleden, na 1 jaar klachten, kreeg ik de diagnose ME/CVS en 3 jaar later de diagnose Lyme. Daarna kwamen ook de diagnoses systeemlupus en antifosfolipidensyndroom er nog bij.


Hoe verliep jouw zoektocht naar een behandeling?

De eerste twee jaren van mijn klachten ging het op en af. Ik ben dan onderzoeken gaan laten doen, maar er werd niet echt iets gevonden. Toen ben ik een jaar vrij goed geweest, maar daarna kwam het dubbel zo erg terug. 

Vervolgens ben ik gestart met behandelingen. Ik probeerde vitaminenbaxters, antibiotica voor lyme en darmen, GC maf, talloze diëten, een hoop supplementen, bioresonantie, fotonen, coherentietherapie, laser fotonentherapie, regressietherapie, lymfedrainage, enz. Dit heeft ongeveer 2,5 jaar geduurd, maar praktisch alles maakte me zieker. 

Na 10 sessies lasertherapie, regressietherapie en lymfedrainage, stopte ik met de behandeling. Ik voelde geen beterschap (het was misschien ook wel snel om dat al te verwachten) en ik kreeg ook steeds meer ruzie met mijn ouders, met mijn vriend en zijn ouders. Het deed me pijn dat ik afhankelijk was van mensen die me enorm kwetsten en mij ondankbaar vonden, maar door het feit dat ik ze nodig had, zei ik niets terug en slikte ik alles wat ze zeiden. Tot ik zó koppig was dat ik zei: Ik vraag NOOIT niemand nog iets!

Ik wist niet hoe ik dat ging klaarspelen, want ik kon vanuit de zetel hooguit 2 tot 3 keer de afstand van 5 meter naar het toilet afleggen en daar stopte het. Ik had dus geen idee hoe ik dat ging klaarspelen, maar ik wist 1 ding: Nooit nog zou iemand me zo slecht doen voelen! Dat was het belangrijkste voor mij, ook al wou dat zeggen dat ik misschien doodging, want ik kon niet voor mezelf zorgen. Ook kon ik niet meer naar de therapie, want m'n vader bracht me altijd.

Ik kon niets, maar ik had wel een overlevingsdrang en ik ben heel bewust geworden van mezelf en mijn lichaam. Dát is mijn redding geweest. Alles wat ik deed, at, dacht en voelde, mochten enkel dingen zijn die me beter deden voelen. Ik kon me niet permitteren me slechter te voelen, want dan kon ik niet meer voor mezelf zorgen. De eerste dagen kon ik enkel havermout eten (ik kon niet koken of naar de winkel) en huishoudelijke taakjes werden enorm verspreid (om het half uur een bord afwassen bijv.). Ik werd uiteindelijk een expert in aanvoelen: Wat doet me goed voelen en wat doet me slecht voelen? 

"Omdat ik me niet kon permitteren nog slechter te worden, deed ik enkel wat me beter deed voelen, zowel lichamelijk als psychologisch."

Omdat ik me niet kon permitteren nog slechter te worden, deed ik enkel wat me beter deed voelen, zowel lichamelijk als psychologisch.

In het begin was ik heel fel bezig met voeding (geen suiker, geen histamine, enkel datgene eten waar ik niet ziek van werd) en dat hielp al enorm veel. Ook volgde ik een strikte routine, want zo kon ik m'n lichaam beter inschatten. Alles wat ik deed was voor mezelf, de focus lag enkel op mezelf en niemand anders! 

Ik nam volop antihistamine en ik ging het Yasko protocol volgen i.v.m. methylatieproblemen en SIBO protocollen i.v.m. de darmen. Als ik iets nam en ik werd er slechter van, stopte ik onmiddellijk. Zeoliet bijvoorbeeld was heel goed voor me. 

Ik werd beter en beter en beter, tot ik bleef hangen op een punt van een 60% beterschap. Vanaf dat moment ben ik me meer bezig gaan houden met de psychologische kant en ben ik meer op mijn gevoelens gaan letten. Ik heb de keuze gemaakt alle mensen uit mijn leven te wissen die me slecht deden voelen, ook mijn vriend. Ik kwam op een punt dat ik niemand meer had, behalve 1 vriendin die ik zelden hoorde/zag en mijn ouders, waarmee de band niet zo goed was. Ik stond er eigenlijk volledig alleen voor. 

Ik had niemand meer en net daar is mijn wereld open gegaan, net daar ben ik op mezelf beginnen te vertrouwen en werd ik echt gelukkig met wie ik ben. Tot ik zelfs op een punt kwam dat ik genoeg had aan mezelf en eigenlijk niemand nodig had. Elke persoon die ik daarna heb leren kennen had niet de voorwaarde: 'Jij bent hier om mij een goed gevoel te geven.' Dat had ik niet meer nodig. Ik vertrouwde op mezelf en ik gaf mezelf de liefde die ik nodig had. Zelfliefde en zelfzorg. 

Alles werd geleid door men intuïtie. Alles. Ook mijn boeken koos ik uit op intuïtie en zo kwam ik terecht op het kenmerk/eigenschap 'Empaat' en dat was ik helemaal! Alles viel op zijn plaats: Dit is wat/wie ik ben! Ik ben me daar heel fel gaan in verdiepen en zo leerde ik meer en meer van mezelf kennen. Ook ontdekte ik dat ik zelf wat ‘paranormale’ gaven heb en dat werd mijn focus. Ook het boek 'The Secret' kwam op mijn pad. De techniek daaruit heb ik volop toegepast en dat was wel een life saver. Dat boek is mijn genezing ergens wel geweest. 

"In mijn ogen is het doel van Lyme, dat je leert: Je zit op het verkeerde pad! Andere richting! Nu!"

Dit is nu kort uitgelegd, maar uiteindelijk zit er zoveel meer achter. Hoe meer ik me laat leiden door mijn intuïtie, hoe meer ik op mijn juiste pad kom. In mijn ogen is het doel van Lyme, dat je leert: Je zit op het verkeerde pad! Andere richting! Nu! Velen van ons luisteren daar niet naar en houden vast aan hun routineleven. Ik moet zeggen, bijna niets in mijn leven is nog hetzelfde als toen ik ziek was en ik geloof dat dat ook de bedoeling is. Een complete life change.

Hoe kijk je nu terug op al die behandelingen waar je zieker van werd?

Je krijgt dan te horen dat je een 'herx' hebt, maar na een tijd geloofde ik dit niet meer. Het voelde gewoon niet goed aan, ik reageerde overgevoelig op alles. Ik denk dat een herx vaak een overgevoeligheidsreactie van je lichaam is, terwijl het onterecht wordt aangezien als een herx. Ik ging er eerst in mee en dacht: Als ik ziek ben, is het een goed teken, maar vanaf het moment dat ik van deze instelling afstapte, is het bergop gegaan.

Daarom geloof ik niet meer dat een herx een goed teken is. Niet elke slechte reactie is een herx, soms doe je meer slecht dan goed en is het een overgevoeligheidsreactie van je lichaam. Je lichaam vraagt niet om een reeks behandelingen en pillen. Wat je lichaam eigenlijk echt wil bereiken, is dat je naar jezelf en je eigen leven gaat kijken van: Hé, waar ben je nu eigenlijk mee bezig? 

Vaak is de boodschap dat we teveel met anderen bezig zijn en te weinig met onszelf. Omdat velen van ons zelf weinig liefde gekend hebben, willen we onze liefde juist wel aan anderen geven. Vaak hebben we al vanuit onze kindertijd het gevoel dat we ‘niet goed genoeg zijn’. We willen niet dat anderen zich ook zo voelen. We geven daardoor heel veel liefde aan anderen, maar heel weinig aan onszelf. 

"Mijn ergste klachten waren spierzwakte en compleet uitgeput zijn. Zo uitgeput dat het voelde alsof ik net een marathon had gelopen en bijna moest overgeven van de uitputting. 

Dát gevoel, dagen, wéken aan een stuk."

Wat waren je klachten in de slechtste periode en wat is daarvan overgebleven?

In de slechtste periode was mijn Karnovskyscore 10-20 en nu 90. Vraag me niet om even een paar uur te gaan fitnessen en te gaan hardlopen, want daar ligt mijn focus nu niet, maar als ik mijn conditie zou trainen zou dat wel lukken.

Met een volledige opsomming van de klachten kun je wel een paar bladzijden vullen. Mijn ergste klachten waren spierzwakte en compleet uitgeput zijn. Zo uitgeput dat het voelde alsof ik net een marathon had gelopen en bijna moest overgeven van de uitputting. Dát gevoel, dagen, wéken aan een stuk. Ik dacht regelmatig dat het mijn laatste uren waren en heb vaak aan de voordeur gezeten met de gsm en het spoednummer in mijn hand, voor het geval…

Ik kreeg ook regelmatig een soort allergische aanvallen, maar dan van de stomste dingen, bijvoorbeeld van 2 minuutjes in de zon, of van een ruzie met iemand.

De enigste 'klacht' die nog over is, is hooggevoeligheid. Ik kan weer volop in de zon zitten en ruziemaken ;) maar ik moet wel blijven letten op wat ik eet en selectief zijn in de mensen waar ik mee omga. Maar ik zie dat niet echt als een klacht. Het is mijn hooggevoeligheid die mij zegt: "Dit is goed voor je en dit niet" en daar luister ik naar.


Wat was jouw manier om positief te blijven op slechte momenten?

Wat mij heel positief deed voelen was het feit dat ik, ondanks dat ik zo ziek was, heel anders naar het leven keek. Me druk maken om futiliteiten waar anderen zich druk om maakten, had geen nut voor mij. Ik was doodziek, maar op een of andere manier ging ik meer ontspannen door het leven dan anderen. Ik kon ook meer genieten van de kleine dingen en ondanks mijn ziekte was ik niet depressief, maar best wel gelukkig. Ik had iets wat anderen niet hadden: Genot van kleine dingen.

We leven om te genieten, niet om in volle stress te leven. Velen van ons beseffen niet dat we worden geleefd. Als je zo ziek bent, word je gedwongen in jezelf te keren. Daar kom je jezelf tegen, je eigen angsten, je eigen ‘zijn’ en dat is ook de bedoeling. Je lichaam dwingt je om stil te staan en te kijken naar jezelf en je leven. Dit had ik pas later door natuurlijk. 


Wat is het meest waardeloze en het meest waardevolle advies dat je ooit hebt gekregen?

Het meest waardeloze advies was: "Je moet stoppen met dingen op te zoeken op Google en Facebook." Wat een k*tadvies! Dat is net mijn redding geweest!

Het meest waardevolle advies was: "Ga naar buiten en ga in de zon zitten." Dat klinkt heel stom, maar de zon is essentieel om te genezen! Ook dat besefte ik later pas.


Wat is volgens jou de 'succesformule' om te leven met een chronische aandoening?

Doe enkel wat goed voelt, letterlijk bij álles! En doe enkel datgene wat goed is voor jóu. Denk bij alles wat je doet: Doe ik dit voor mezelf of voor een ander? Weet je het antwoord niet, denk dan: Als niemand gekwetst zou zijn door mijn keuze, welke keuze zou ik dan maken? Zo weet je beter of je het voor jezelf of voor een ander doet.

Lyme heeft een boodschap, het komt niet voor niets in je leven. Zoek uit wat die boodschap is en je klachten zullen geen nut meer voor je hebben. Ik geloof dat ze weg zullen gaan. Dit is een straffe uitspraak, dat weet ik, maar dit is míjn waarheid, daarmee niet jouw waarheid. De boodschap voor mij was dat ik heel m'n leven alleen maar bezig was met anderen en niet met mezelf. Dat ik een kracht in me had, een gave, die ik moest gaan gebruiken. Dat ik meer voor deze wereld kan betekenen dan hier en daar wat mensen helpen. Dat ik niet gemaakt ben voor het doordeweekse normale routineleven. 

"Velen van ons worden nog hooggevoeliger door de Lyme. Ik denk dat dit ook de bedoeling is."

Velen van ons worden nog hooggevoeliger door de Lyme. Ik denk dat dit ook de bedoeling is. Om anderen te helpen, om anderen te ‘healen’, moeten we hooggevoelig zijn. Mensen die altijd iedereen willen helpen, zijn in mijn ogen allemaal aangeboren healers die niet weten hoe ze juist met hun gaven moeten omgaan. Hoe hooggevoeliger we zijn, hoe meer we onze gave als healer of empaat ontwikkelen en hoe beter we anderen kunnen helpen. 

Vertrouw op jezelf en je eigen intuïtie. Laat het enorm ver gaan: Bijvoorbeeld 'dat stuk vlees ziet er niet lekker uit, dat voedingsmiddel heeft een rare geur,..'. Meestal eten we het wel op, terwijl ons intuïtie al aangaf: Niet goed voor je! Ook van supplementen krijgen we vaak te horen dat het volgens de wetenschap goed voor ons is, maar we zijn elk unieke individuen en niet alles wat goed is voor een ander is ook goed voor jou. Luister in eerste instantie niet naar de artsen/wetenschap, maar naar je eigen lichaam. 

Leer jezelf kennen, ontwikkel die intuïtie, want die stuurt je de juiste richting uit.

Interview met Ina door Nina 

© Nina | moezijniszooo.blogspot.nl

Bekijk alle interviews